Αναπτύσσοντας μία ιδιότυπη εικαστική γραφή που βρίθει από αφηγηματικότητα μεστή, κι από συναίσθημα είναι χορτάτη, η ζωγράφος, Μαρίνα Κουτσοσπύρου, δικαίως, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία από τις πιο δυναμικές – και εργατικές – γυναικείες φωνές που έχει να αναδείξει η σύγχρονη ελληνική εικαστική σκηνή.

Μελετώντας κανείς το σύνολο της εργασίας της, από τα πρώιμα της χρόνια, μέχρι και σήμερα, με ευκολία, θα διαπιστώσει, πως η Κουτσοσπύρου δεν διστάζει να εκφραστεί, να πειραματιστεί και να καταπιαστεί ελεύθερα με την θεματολογία που θα της κεντρίσει, κάθε φορά, το ενδιαφέρον, απέχοντας πολύ από το να εμμένει σε πετυχημένες στερεοτυπικές συμπεριφορές και τεχνάσματα.

Αντιθέτως, η εργασία της διακρίνεται από μια πλούσια, σε επίπεδο θεματολογίας, αλλά και τεχνικής απόδοσης, προσέγγιση που αγκαλιάζει και συνενώνει τον οικείο ρεαλισμό της πραγματικότητας με την αφαιρετική, και συντριπτική συχνά, εισβολή της φαντασίας και του ονείρου εντός της.

Ανθρώπινες φιγούρες, άντρες, γυναίκες, παιδιά, τοποθετημένες στα περιβάλλοντα που ανήκουν, σε αστικά ή φυσικά περιβάλλοντα, σε περιβάλλοντα φτιαγμένα από μύθο κι ιστορία, σουρεαλισμό ή και ρομαντισμό ακόμα, γίνονται οι πρωταγωνιστές ενός ευφάνταστου ζωγραφικού θιάσου που για το τέλος σου αφήνει μια αίσθηση απαλή, σαν χάδι, μιας εποχής άλλης που την φιλοξενούμε μέσα μας• πολύτιμη βαθιά σαν νοσταλγία.