Ντιός Κώστας Archives

Ντιός Κώστας

Kostas Ntios

Βιογραφικό

O Κώστας Ντιός γεννήθηκε στη Σιάτιστα Κοζάνης το 1959. Σπούδασε στην Ecole Nationale Supérieure des Beaux – Arts στο Παρίσι (1978 -1984), γλυπτική στο εργαστήριο του César και ζωγραφική στο εργαστήρι του Οlivier Debré. Από το 1996 μέχρι το 2002 διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στο Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου Κοζάνης. Με την ιδιότητα αυτή επιμελήθηκε δύο εκθέσεις με έργα ενηλίκων του εργαστηρίου στη Λάρισα και στα Ιωάννινα. Από το 1991 μέχρι το 2021 εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση ως καθηγητής καλλιτεχνικών μαθημάτων. Το 2001 εξέδωσε το βιβλίο με τίτλο «Ζωγραφικές ενότητες περιόδου 1987-2001».Τη δεκαετία του 2010 εργάστηκε στο θέμα της Αποκάλυψης του Ιωάννη και κυκλοφόρησε βιβλίο με τίτλο «Εικόνες Αποκάλυψης» (2010). Για την παρουσία του στο νεοελληνικό εικαστικό γίγνεσθαι ο ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Νίκος Ψημμένος εξέδωσε τη μελέτη «Προσεγγίσεις στο έργο του Κώστα Ντιό» (εκδ. Δωδώνη, 2010). Το 2018 τιμήθηκε από τον Δήμο Κοζάνης για το έργο του και το 2019 από τον Δήμο Σιάτιστας για τη διακόσμηση του Γυμνασίου «Παπαγεωργίου». Από το 1991 υπήρξε συνεργάτης του λογοτεχνικού περιοδικού «Παρέμβαση», συγγράφοντας κείμενα και φιλοτεχνώντας πορτρέτα ποιητών για τα λογοτεχνικά του συνέδρια. Έργα του έχουν δημοσιευθεί ως εξώφυλλα σε βιβλία Ελλήνων λογοτεχνών και σε ημερολόγια. Συμμετείχε σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, στη Γαλλία.

Biography

Kostas Dios was born in Siatista, Kozani, in 1959. He studied at the Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts in Paris (1978-1984), sculpture in the workshop of César and painting in the workshop of Olivier Debré. From 1996 to 2002 he served as artistic director at the Visual Arts Workshop of the Municipality of Kozani. In this capacity, he curated two exhibitions of the workshop’s adult works in Larissa and Ioannina. From 1991 to 2021 he worked in Secondary Education as a teacher of art courses. In 2001 he published the book entitled “Painting Units of the Period 1987-2001”. In the 2010s he worked on the theme of the Apocalypse of John and published a book entitled “Images of the Apocalypse” (2010). For his presence in modern Greek visual art, the emeritus professor of Philosophy at the University of Ioannina, Nikos Psimmenos, published the study “Approaches to the Work of Costas Ntio” (Dodoni Publishing House, 2010). In 2018 he was honored by the Municipality of Kozani for his work and in 2019 by the Municipality of Siatista for the decoration of the “Papageorgiou” High School. Since 1991 he has been a collaborator of the literary magazine “Intervention”, writing texts and creating portraits of poets for its literary conferences. His works have been published as covers in books by Greek writers and in diaries. He participated in solo and group exhibitions in Greece and, during his studies, in France.

Εικαστική ιδέα

Ο Κώστας Ντιος ζωγραφίζει, δηλαδή πλάθει και μεταπλάθει εικόνες, επινοεί εικόνες, σκέφτεται με εικόνες, δοκιμάζει συνεχώς τις αντοχές του ταλέντου του, βάζοντας χρώματα στα παράλογα όνειρα που μας προτείνει για να τα αρωματίσει με τους πειρασμούς της μέρας.

Έτσι αποπειράται να εξηγήσει πώς, μεταφορικά κι όχι κυριολεκτικά “βλέπει” τα πράγματα ο ζωγράφος, εκείνος δηλαδή ο “παραμυθάς” που βάζει τις εικόνες του να συλλογίζονται με ρευστούς συλλογισμούς: για να γίνουν ιπτάμενες ή υπερμεγέθεις οι κόκκινες παπαρούνες των αγρών^. για να αναδυθούν οικισμοί ολόκληροι σε υψίπεδα, σαν μαγικές πόλεις ορφικού άβατου^. για να ανιχνεύσουν σαύρες τοπία, σχεδόν σεληνιακά^. για να ακινητοποιηθούν σαν αγάλματα, στην αιωνιότητα, λουόμενοι και ταξιδευτές / αργοναύτες και νυχτόβιοι, μοναχικοί περιπατητές^. για να αποκαλυφθούν στιγμιότυπα από τις μυστικές συνομιλίες, από τις “όσιες” ή “ανόσιες” σχέσεις ανάμεσα σε πλάσματα και πράγματα^. για να αναφανούν σημεία / σημάδια και τέρατα, σαν αποκαλύψεις νυχτερινών τοπίων με πανσέληνο ή με εσπερινούς φωτισμούς σε ώρα έκλειψης^. για να αποδοθεί εκείνο το μυσταγωγικό μπέρδεμα, κάτι μεταξύ μαγείας της παιδικής ηλικίας που παρατηρεί και σύγκρυου που προκαλεί στον ενήλικα ένα νυχτερινό, περίεργα φωτισμένο ανοίκειο τοπίο.

Τα ζωγραφικά αινίγματα του Κώστα Ντιου, αλληγορίες μαγικού ρεαλισμού, μια ιδιόμορφη, σχεδόν “μεταφυσική” εικονοποιία, μια εικονογραφία του φαντασιακού, παγιδεύοντας τη λογική και την τρέλα της Φύσης, μας μυούν στις μυστικές καταγωγικές διαδρομές προς τις αρχετυπικές εικόνες του ασυνειδήτου. Κι ακόμη, προασπίζοντας τη δυναμική της πλασματικής εικόνας, μας προτείνουν έναν τρόπο έμμεσης έκφρασης για να “ειπωθεί ” αυτό, που μόνο έτσι μπορεί να ειπωθεί, σαν όνειρο εν αγρυπνία, κάτι ανάμεσα στη λήθη και την αλήθεια, σαν όνειρο, για να ξεχνάς και να ξαναθυμάσαι.

Artist's Statement

Kostas Dios paints, that is, he creates and transforms images, he invents images, he thinks with images, he constantly tests the strength of his talent, adding colors to the absurd dreams he proposes to us in order to flavor them with the temptations of the day.

In this way, he attempts to explain how, metaphorically and not literally, the painter “sees” things, that is, the “storyteller” who makes his images contemplate with fluid reasoning: for the red poppies of the fields to become flying or oversized. for entire settlements to emerge on highlands, like magical cities of an Orphic wilderness. for lizards to explore landscapes, almost lunar. to freeze like statues, in eternity, bathers and travelers / Argonauts and nocturnal, solitary walkers. to reveal snapshots of secret conversations, of the “sacred” or “unsacred” relationships between creatures and things. to reveal signs / marks and monsters, like revelations of night landscapes with a full moon or with evening illuminations at the time of an eclipse. to render that mystifying confusion, something between the magic of childhood that observes and the cold that a nocturnal, strangely illuminated unfamiliar landscape causes in the adult.

The pictorial enigmas of Kostas Dios, allegories of magical realism, a peculiar, almost “metaphysical” imagery, an iconography of the imaginary, trapping the logic and madness of Nature, initiate us into the secret ancestral paths towards the archetypal images of the unconscious. And yet, defending the dynamics of the fictional image, they propose to us a way of indirect expression to “say” that which can only be said in this way, like a dream in wakefulness, something between oblivion and truth, like a dream, to forget and to remember again.