Αλεξάνδρου Βασίλης Archives

Αλεξάνδρου Βασίλης

Alexandrou Vasilis

Βιογραφικό

Ο Βασίλης Αλεξάνδρου γεννήθηκε το 1990 στη Θεσσαλονίκη. Το 2014 αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Το 2019 ολοκλήρωσε Master «Οπτικοακουστικές Τέχνες στην ψηφιακή εποχή» με εστίαση στις Διαδραστικές Εγκαταστάσεις και τα Νέα Μέσα στην τέχνη στο τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Στο ενεργητικό του καταγράφονται δύο μόνιμες εικαστικές παρεμβάσεις σε δημόσιο χώρο, επτά ατομικές εκθέσεις, καθώς και πάνω από εβδομήντα ομαδικές εκθέσεις. Το 2017 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Mediterranea 18 Young Artists Biennale “Home”, National Gallery of Tirana, στην Αλβανία και το 2019 στην 24η Biennial of Humor and Satire στην πόλη Gabrovo της Βουλγαρίας. Έχει παραδώσει μαθήματα σεμινάρια και εργαστήρια σε Πανεπιστημιακά Ιδρύματα και από τον Μάρτιο του 2020 είναι υποψήφιος διδάκτωρ του Ιόνιου Πανεπιστημίου, στο τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας με θέμα την πολιτική τέχνη στην ψηφιακή εποχή.Το 2020 βραβεύθηκε από την ARTWORKS και είναι Fellow στο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Biography

Born in 1990 in Greece. Graduated from the School of Fine Arts of Aristotle University in 2014. In 2019 he completed a Master in “Audiovisual Arts in the Digital Age” atthe Department of Audio and Visual Arts of the Ionian University. He has created two permanent works for public space and has displayed his work in seven solo exhibitions and in more than 70 groupshows. In 2017 he represented Greece in Mediterranea 18 Young Artists Biennale “Home”, National Gallery of Tirana. He has delivered seminars at University Institutions and since 2020 is a PhD candidate at the Ionian University, Department of Sound and Visual Arts.

Εικαστική ιδέα

Η γκαλερί σύγχρονης τέχνης Braggart παρουσίασε την Διατομική Έκθεση, Το κομμένο δάκτυλο/Amputated Finger των Βασίλη Αλεξάνδρου και Δημήτρη Παλάντζα σε επιμέλεια Γιάννη Μήτρου, από της 1-10 Δεκεμβρίου στο Πάρκο καινοτομίας Joist

Τα Εγκαίνια έγίναν την Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2022 στις 18:00

Το κομμένο δάκτυλο(και άλλες παιδαγωγικές τεχνικές;)

Η μεταβίβαση της γνώσης αποτελεί μια διαδικασία η οποία ενέχει την αλληλεπίδραση ως βασική προϋπόθεση. Δεν αναφέρομαι στην απλή πληροφορία που πλέον η ψηφιακή εποχή την πρόσφερε απλόχερα και η μετά-ψηφιακή μετάβαση μας υπόσχεται ακόμη πιο πολυμορφικές εκδοχές της. Μιλώ για τη ζωντανή κατάσταση της μεταβίβασης στην οποία σε παρόντα χρόνο ένα υποκείμενο που υποτίθεται ότι γνωρίζει αλληλοεπιδρά με ένα ή πολλά υποκείμενα-δέκτες. Στο τέλος βέβαια όσο και αντικειμενική και αν είναι αυτή η γνώση υποκειμενοποιείται ως προς τη τροπική της πρόσληψής της. Ο δάσκαλος οφείλει απλώς να γνωρίζει; Ή οφείλει κυρίως να επινοεί τους τρόπους της μεταβίβασης καθώς και της έμπνευσης που θα προκαλέσει στο μαθητή.

Στον «Αδαή Δάσκαλο» του Ranciere η διερώτηση μετατοπίζεται μέσα από την αφήγηση του κειμένου στην έννοια της παρουσίας του δασκάλου ως ενός ανθρώπου που επιθυμεί αρχικά τη συνάντηση με τους μαθητές. Πρόκειται για τη συνάντηση με όρους αντίληψης, αναζήτησης της γνώσης αλλά και ψυχο-συναισθηματικής σύνδεσης. Μέσα στο ζωντανό χώρο με τα ζωντανά τους σώματα και όχι με τις ψηφιακές τους απεικονίσεις, όπως τόσο ευρέως συνέβη στην περίοδο της πανδημίας.

Η θεσμική διδασκαλία αποτελεί μια συνθήκη εξουσίας. Μιας εξουσίας που βασίζεται σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που στηρίζεται στον «ευνουχισμό» της ελεύθερης σχέσης μαθητή-δασκάλου. Κυρίως ο δάσκαλος κατευθύνει και δεν παρεμβαίνει δημιουργικά ώστε ο μαθητής να λειτουργήσει συμμετοχικά στη μεταβίβαση της γνώσης. Όπως έλεγε ο σπουδαίος ψυχοπαιδαγωγός M. Lobrot στην περίφημη μέθοδό του Μη-Κατευθυντική Παρεμβατική η διάδραση και μόνο αυτή εγγυάται μια παιδαγωγική της ελευθερίας. Και ίσως αυτή η δέσμευση για ελευθερία είναι η σπουδαιότερη γνώση.

Η έκθεση αυτή μέσα από την διαμόρφωση ενός τοπίου από εγκαταστάσεις στο χώρο των δυο καλλιτεχνών επιθυμεί να παράγει μια διαδραστική σχέση με το θεατή και το παραγόμενο έργο στο βαθμό που αυτό θέτει το βασικό ερώτημα. Τι είναι η μάθηση χωρίς την «κομμένη» ελευθερία του τρόπου που θα την προσεγγίσει ο μαθητής. Ένα ερώτημα που διαπερνά το κοινωνικό και το πολιτικό και αφορά στο σύνολο των κοινωνικών δεσμών. Η θέση των Β. Αλεξάνδρου και Δ. Παλάντζα και του επιμελητή Γιάννη Μήτρου εγγράφεται ακριβώς στο τρόπο που αποδομείται η κυρίαρχη «παιδαγωγική» λογική και εμφανίζεται η σωκρατική διερώτηση για την αναζήτηση της γνώσης. Ειδικά στην εποχή της νέας βιοπολιτικής η οποία κατευθύνει τις ζωές μας μέσα από τις τεχνικές μιας metaverse προοπτικής της γνώσης ως καπιταλιστικού προϊόντος με στόχο τον έλεγχο και το κέρδος

Επιμέλειά: Γιάννης Μήτρου

Βιογραφικό του κ. Μήτρου από το βιβλίο του που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μπαρμπουνάκης, 2020, Θεσσαλονίκη, με τίτλο: “PerformanceArt: ασυνείδητο, σώμα, παραστασιακή πράξη.”

O Ιωάννης Μήτρου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι visual-performance καλλιτέχνης και θεωρητικός της Σύγχρονης Τέχνης και Ψυχανάλυσης με ειδίκευση στην τέχνη της Performance. Διδάσκει στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών. Απόφοιτος του Α.Π.Θ, τμήματος Φυσικής. Υπότροφος του Ινστιτούτου Πυρηνικής Σύντηξης στο Orsay, Paris-Sudγια πρωτότυπη επιστημονική́ ερευνά. Εκπόνησε την διδακτορική του διατριβή: «Φαινομενολογία του ασυνειδήτου : Το παράδειγμα του λακανικού πεδίου» σε συνεργασία του τμήματος Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του ΑΠΘ με το τμήμα Ψυχανάλυσης, Paris VIII. Από το 2003 διευθύνει και κατευθύνει τις έρευνες του Διεθνούς Εργαστηρίου Έρευνας Παραστατικών Τεχνών – AlmaKalma. Εκτός των άλλων συνεργάζεται με: το Ινστιτούτο JerzyGrotowski, Wroclaw, Πολωνία, το Workcenter of JerzyGrotowski and ThomasRichards, Pondedera, Ιταλία, το Τμήμα Παραστατικών Πειραματικών Τεχνών της Ακαδημίας Τέχνης της Μόσχας, τον Οργανισμό ΚlubArt, Νέα Ορλεάνη, Αμερική́ κ.α.

Η έρευνα του αφορά στη σχέση μεταξύ της τέχνης και της επιστήμης. Ειδικεύεται στις πολυσυλλεκτικές performanceμε διαμεσικότητα σε χώρους Μουσείων, γκαλερί κ.α., στην διεύρυνση της σχέσης σώματος και μέσων, καθώς και στην ανάπτυξη μιας σωματικής μεθόδου (Βιοδυναμική), η οποία αλληλεπιδρά δημιουργικά με τον σύγχρονο χορό (danceperformance) και την performanceγενικότερα.

Ο ίδιος είναι ψυχαναλυτής, μέλος της Φ.Ε.Β.Ε., του Εργαστηρίου Φιλοσοφικής Έρευνας πάνω στο Φαντασιακό του Α.Π.Θ, της Ε.Ε.Σ. και F.E.R.A. ,της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρίας.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε η μονογραφία του με τίτλο: PerformanceArt: ασυνείδητο, σώμα, παραστασιακή πράξη(εκδ. Μπαρμπουν. Το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο θεωρητικό μη μεταφρασμένο βιβλίο για την περφόρμανς στα ελληνικά γράμματα.

Artist's Statement

The gallery of Contemporary Art Braggart presents the cross-sectional exchibition The Ampurated Finger by Vasili Alexandrou and Dimitri Palantza, curated by Gianni Mirtou, from 1-10 December at the Joist innovation park.

The opening took place on December 1, 2022 at 18:00

The severed finger (and other pedagogical techniques?) – By G. Mitrou

The transfer of knowledge is a process that involves interaction as a basic condition. I’m not referring to the simple information that the digital age now generously offers and post-digital transition promises us in more diverse versions. I am referring to the living state of transference in which you the present-time subject that is supposed to know, interacts with one or many recipient subjects. In the end, of course, no matter how objective it is, this knowledge is subjectivized in terms of the modality of its acquisition. Does the teacher just have to know? Or he must mainly invent the modes of transmission, as well as the inspiration for the student.

In Ranciere’s “Ignorant Teacher” the question is shifted through the narrative of the text to the concept of the presence of the teacher as a person who initially desires the meeting with the students. It is about meeting in terms of perception, the search for knowledge but also psycho-emotional connection. In the living space with their living bodies and not with their digital representations, as was so widely the case during the pandemic period. Institutional teaching is a condition of power. A power based on an educational system based on the “castration” of the free student-teacher relationship. Mainly the teacher directs and does not intervene creatively so that the student works participatively in the transfer of knowledge. As the great psychopedagogue M. Lobrot said in his famous Non-Directive Intervention method, interaction alone guarantees a pedagogy of freedom. And perhaps this commitment to freedom is the greatest knowledge.

This exhibition, through the formation of a landscape of installations in the space of the two artists, wishes to produce an interactive relationship with the viewer and the produced work to the extent that this poses the basic question. What is learning without the “cut” freedom of how the student will approach it. A question that permeates the social and the political and concerns all social ties. The position of V. Alexandros and D. Palantzas and the curator Yiannis Mitros is inscribed precisely in the way that the dominant “pedagogical” logic is deconstructed and the Socratic question about the search for knowledge appears. Especially in the era of the new biopolitics which directs our lives through the techniques of a metaverse perspective of knowledge as a capitalist product aimed at control and profit.

Currator: Giannis Mitrou